Lot za ocean, duża ekipa i nowi ludzie, ale przede wszystkim wielkie emocje przed nieznanym i nowym doświadczeniem nurkowym. Takie przekonanie towarzyszyło wielu z nas podczas przygotowań do podróży, która rozpoczynała się 9 lutego na lotnisku w...
Ach, co to był za rok?! 2017!
Przygotowując się do Świąt Bożego Narodzenia oraz do celebrowania nadejścia nowego roku, nie możemy zapomnieć o starym, który żegnamy. Ach, co to był za rok?! Każdemu życzymy takiego zawirowania i emocji, jakich my doświadczyliśmy przez ostatnie 365 dni. Już pierwszy miesiąc, a ściślej wyjazd, zapowiadał wielką przygodę, która rozpoczęła pasmo ciekawych, emocjonujących i nieoczekiwanych zdarzeń. Rekiny, ogromne fale, dzikie zwierzęta i wspaniałe jedzenie, przyozdobione przestrzennością natury i polane ciepłem serc mieszkańców południowego wybrzeża, wzbogaciło nasze dusze o kolejne doświadczenia. RPA jest miejscem, do którego na pewno wrócimy i to już w tym nowym, nadchodzącym roku.



W międzyczasie trzeba było szkolić nowych nurków, tych dużych i tych małych, ale przede wszystkim przygotować się do obozu nurkowego dla dzieci. Nasza ekipa wyszkolonych płetwonurków oraz tych, którzy chcieli wejść w to zacne grono, już czekało z utęsknieniem na lipiec i przyjazd nad jezioro Hańcza, aby móc zamoczyć się tam, gdzie większość ich idoli ze świata nurkowego.



Nie znaleziono żadnych wyników
Nie znaleziono szukanej strony. Proszę spróbować innej definicji wyszukiwania lub zlokalizować wpis przy użyciu nawigacji powyżej.
Wadi Lahami – Dziewiczy Egipt
Kolejny Nasz wyjazd był nadzwyczaj wyjątkowy, ponieważ nie spodziewaliśmy się tego, co zastaliśmy. W kwestii przypomnienia, Nasza pierwsza wyprawa była do Egiptu, a dokładniej do Dahab. Ponieważ dawno nie odwiedzaliśmy tego pustynnego kraju to oczywistym wyborem następnego wyjazdu był Egipt. Osobiście byłam w Egipcie mnóstwo razy, a nawet mieszkałam w tym kraju przez wiele lat, mimo to zaskoczył mnie tak jak nigdy wcześniej. Obecnie większość państw nie lata do Egiptu z przyczyn politycznych, ale jest to głównie nagonka mediów, uwierzcie. Pierwszą oznaką zmian jest puste lotnisko i półki sklepu bezcłowego, niegdyś zapełnione towarami. Drugim objawem zmian był widok miasteczka Marsa Alam, które w połowie było opustoszałe. Zobaczyłam tony kurzu na półkach sklepowych, a ceny dla turysty jak w sklepach na Manhattanie. Brak uśmiechu na ludzkich twarzach najbardziej mnie zaniepokoił. Zawsze Egipcjanie kojarzyli mi się z uśmiechniętymi buziami mimo represji, biedy i tego, co się wokół dzieje, a tu lekki smutek i jakiś dziwny rodzaj osamotnienia. Egipt kojarzy się nam z tętniącym życiem bazarem w barwach tęczy, turystyką w pojęciu światowym oraz zapachami orientu. Aktualnie jest to tylko wspomnienie pyłu przypraw, zapachów kadzidła i perfum pustyni, ponieważ całość jest pokryta kurzem byłych konfliktów.
Wadi Lahami to miejsce, które wybraliśmy w tym roku na naszą wyprawę nad Morze Czerwone. Oddalone około 180 km od lotniska w Marsa Alami położone nad samym brzegiem morza. Otoczone majestatyczną oazą pełną roślinności, dość nietypowej jak na piaskowy Egipt. Kilka białych beduińskich willi, rzędy namiotów z płótna żeglarskiego oraz budynek główny, gdzie mieści się centrum nurkowe i restauracja. A dokoła pustynia i długa, piaszczysta plaża ciągnąca się aż do hotelu oddalonego o kilka kilometrów. Jednak zanim odkryłam takie piękne widoki, tuż po wyjściu z samochodu przywitał nas dla odmiany uśmiechnięty od ucha do ucha manager Red Sea Diving Safari. Po zakwaterowaniu w namiocie królewskim, bo taki mieliśmy w pakiecie, przyszła pora na posiłek i omówienie planów nurkowych nazajutrz. Zanim dotrę do samych nurkowań, opowiem Wam jak to jest wejść do namiotu zamiast do typowego, egipskiego pokoju hotelowego. Nie ma przed wejściem basenów i barów, ale za to są drewniano-wiklinowe fotele i stolik z widokiem na morze, które jest dosłownie na wyciągnięcie ręki. W zależności od wyboru opcji cenowej w namiocie są dwa lub jedno duże łóżko, stolik i duże pufy, lodówka i wiatrak oraz półki na ubrania. Nie ma toalety ale kawałek dalej w głównym budynku jest wszystko, co trzeba, czyste i zadbane, przede wszystkim jest cisza i spokój.
Dla żądnych wrażeń tuż obok jest szkoła kitesurfingu oraz bardzo przytulny bar z leżakami zamiast stolików i krzeseł, choć i takie się znajdą. Można usiąść przy barze i posłuchać dobrej muzyki oraz bardzo ciekawych opowieści Ross’a, który, okazało się całkiem przypadkiem, jest założycielem campu i odkrywcą większości miejsc nurkowych. Ale na szczegóły owych informacji zapraszam na wyjazd. Niemniej jednak wspomnę, że Ross jest Australijczykiem i kocha Egipt :), kto by pomyślał.
Wracając do nurkowania, tak to było wyzwanie być o 6.30 na śniadaniu i o 7 gotowym do wypłynięcia, jednak wiedząc, co nas czeka, aż się paliliśmy do wody. Plan nurkowy codziennie wyglądał tak samo, czyli o godzinach 7-ma, 10.30, 14-ta, były nurkowania w dzień i o 17-tej płynęliśmy na nocne. Można pomyśleć, że non stop człowiek w wodzie ale uwierzcie mi, ciężko było z niej wychodzić. Po pierwsze widoki, które onieśmielą nawet najbardziej wybrednych nurków, a po drugie temperatura wody 28 stopni, idealna dla zmarzluchów. Mimo krótkiej przerwy powierzchniowej pianki były prawie suche, ponieważ tam, gdzie wisiały zawsze powiewał wiatr a przedzierające się słońce pomiędzy listwami zadaszenia, dopełniło dzieła.
Bardzo długo się zastanawiałam jak opisać to, co zobaczyłam pod wodą i opowiedzieć, jaki to miało na mnie wpływ. Po wielu przegadanych godzinach z ekipą wyjazdu nadal jestem uboga w słownictwo, którego powinnam użyć, aby każdy, kto przeczyta o naszym wyjeździe, mógł choć trochę sobie to wyobrazić. Nie bez powodu nazywają to miejsce dziewiczym Egiptem, ponieważ rafy koralowe są praktycznie w nienaruszonym stanie, a ich różnorodność tworzy swoistego rodzaju pasmo wielokolorowych, górskich łąk. Jakby człowiek pływał w kanionach porośniętych tysiącami różnobarwnych kwiatów, krzewów, traw i drzew w akompaniamencie miliona kolorowych ryb płynących w rytm muzyki, którą wygrywają prądy morskie. Patrząc na poszczególne rafy, przyglądając się im z bliska, dostrzegamy niesamowite podobieństwo do roślinności na powierzchni. A ta zależność otwiera naszą wyobraźnię i pozwala w ogromnym spektrum zrozumieć jak wszystko ze sobą współgra, a my jesteśmy tego częścią.
Pewnego razu mieliśmy okazję popływać z delfinami. Tak, wiem, że kojarzy się to z masą turystów pływających z fajkami i straszących ssaki. Tym razem było inaczej. Zobaczcie na zdjęciach, jak swobodnie czuły się te ikony wolności w naszym towarzystwie. A te rafy były tuż obok, co tworzyło te dwa nurkowania najbardziej spektakularnymi ze wszystkich.
Zawsze powtarzam wszystkim moim kursantom i współtowarzyszom wypraw, że najpiękniejsze nurkowanie nocne to tylko w Egipcie. Tym razem też miałam rację i sama nurkowałam codziennie, aby móc podziwiać to, czego słońce nam nigdy nie pokaże, a mrok ujawni z chęcią. Nie każdy ma możliwość zajrzenia hiszpańskiej tancerce pod spódnicę, w nocy, podczas jej najwspanialszego występu wieczoru. Gdzie wyłaniający się z mroku żółw niczym bodyguard, penetruje okolice swą majestatycznością, jakby sprawdzał czy nikomu nie dzieje się krzywda. Nocne ukwiały jak chorągwie na wietrze, są zawsze tam, gdzie jest akcja mimo wciąż czuwających krewetek, których oczy nie przestają świecić w ciemnościach. Będąc pod wodą, w tym czasie masz wrażenie jak byś był nocą w Las Vegas, a największą wygraną są wspomnienia, które na zawsze pozostaną w twoim sercu.
Była to jedna z najpiękniejszych wizyt w Egipcie, w jakich miałam przyjemność brać udział. Pierwszym powodem byli wspaniali ludzie, którzy dzielnie mi towarzyszą podczas wielu wyjazdów. Kolejnym powodem było miejsce, które odkryłam dzięki mojej wspaniałej koleżance Wioli, której bardzo dziękuję i mam nadzieję, że kiedyś wspólnie będziemy się cieszyć tą oazą oderwania od rzeczywistości.
Ross, thank you so much for your lovely stories and time which I could spend with you. Hope to see and hug u again.
Autor większości zdjęć podwodnych
Francisco Del Castillo López
Lazurowa wyspa Brac
Zapach morza, gajów oliwnych, rozmarynu i lawendy oraz dojrzałych fig na drzewach, to co pozostało po rodzinnym wyjeździe nurkowym do Chorwacji. Jak tylko zamknę oczy, od razu widzę białe domki z czerwoną dachówką rozciągające się u brzegów morza, błękitne fale, czuję ciepłe kamienie pod stopami i smak owoców morza. Lazur otaczającej łódź wody, dno osypane białym piaskiem i przyprószone kamykami, zachwycające kraby, krewetki i jeżowce w kolorach tęczy. Wszystkie te doznania muszę zatrzymać do następnego wyjazdu, jednak za nim to zrobię, opowiem Wam, jak spędziliśmy ten magiczny czas.
Podróż czekała nas długa, ale jej cel przysłaniał wszelkie niedogodności. I tak było, bo po dojechaniu do Chorwacji i ujrzeniu tych wszystkich widoków od razu pojawiły się w nas nowe siły, a witalność powróciła. Długie na ponad 5 kilometrów tunele górskie, niekończące się pola winogron i oczywiście piękne błękitne niebo. Po kilku godzinach dotarliśmy do środkowej Dalmacji i pięknego starego miasta Split. Urokliwe, wąskie uliczki, stare kamienice i otaczające góry miasto robią wrażenie. Aby dostać się na wyspę, trzeba płynąć promem, to żadna nowość, ale z drugiej strony ciekawe doświadczenie. Wycieczka trwała około godziny, w środku można było skorzystać z baru i klimatyzacji, a na zewnątrz z morskiej bryzy i pięknych widoków. Dopiero port w Supetarze robi olbrzymie wrażenie, pokazując rąbek tajemniczości jaka okrywa wyspę Brac. Czarujące kawiarenki dookoła portu, małe kramiki lokalnych twórców biżuterii i pamiątek, zapach grillowanych owoców morza, a to wszystko owiane delikatną kurtyną lawendy i rozmarynu.
Pierwszy dzień minął na zakwaterowaniu, czekaniu na resztę ekipy oraz odpoczywaniu na plaży. Relaks po długiej podróży okazał się zbawienny dla duszy i ciała, tym bardziej iż okazało się, że miejscowi są uśmiechnięci i najzwyczajniej na świecie mijając Cię na ulicy mówią dzień dobry :D. Niedziela była dniem spotkania wszystkich uczestników w bazie nurkowej Amber Dive Center u Jarka i Grażynki, gdzie dobrany był brakujący sprzęt i ustalony plan nurkowań na resztę tygodnia. Nasza królewska para prowadzi swoją bazę nurkową na wyspie Brać od ponad 20-tu lat i nadal są uśmiechnięci, towarzyscy i kochają swoich klientów i pracę. Nasza ferajna liczyła sobie 25 osób, a w tym 11 dzieci, więc można sobie wyobrazić jak mieliśmy wesoło w pierwszy wieczorek integracyjny :D. Mnóstwo świateł, zapach morza i dźwięk łodzi w porcie, to co nam towarzyszyło podczas kolacji zapoznawczej. A że było nas sporo, to opowieści i anegdot z poprzednich wyjazdów nie brakowało.
Pierwsze dwa dni byliśmy podzieleni z powodu kursów, więc część drużyny z Łukaszem zostawała na plaży, a reszta płynęła łodzią w morze. Nie będę się rozpisywać, jak pięknie było pod wodą, bo żeby choć trochę móc sobie to z wizualizować, trzeba tam być. Olbrzymie formacje skalne, ściany rafy spadające w otchłań, tańczące ośmiornice wokół kamieni i ta wieka przestrzeń kojarząca się z wolnością. Tak wyglądał pierwszy dzień pod wodą, a każdy kolejny był coraz piękniejszy i bardziej spektakularny. W całej tej okrasie błękitu nie zapominajmy o najmłodszych nurkach naszego wyjazdu. Codziennie dzielnie nurkowali, zdobywając nowe wiadomości i doświadczenia, ale przede wszystkim świetnie się bawiąc. Nie wszystkie dzieci miały uprawnienia nurkowe, ale każde z nich spróbowało nurkowania na tym wyjeździe. Mieliśmy szczęście, że tak wspaniałe dzieciaki z nami po raz pierwszy schodziły pod wodę, a możliwość zobaczenia ich reakcji po wyjściu-bezcenne.
Wieczorami spotykaliśmy się, aby opowiedzieć o własnych przeżyciach i warzeniach, delektując się przy tym smakami oferowanymi przez naturę chorwackiej ziemi. Każda z rodzin miała swój czas wolny, aby dzieci mogły się wyszaleć na plaży i w wodzie. Można było podróżować po wyspie i zwiedzać okoliczne zabytki oraz dziewicze miejsca natury. Pewnego wieczoru wszyscy wybraliśmy się na wspólną kolację do starej owczarni w Gażul, która mieści się 600 m n.p.m. Magiczne miejsce otoczone kamiennymi murkami, starymi budynkami byłej owczarni i maszynami rolniczymi z dawnych lat. Jak tylko przekraczało się „próg” posesji, było czuć, jakby czas stanął w miejscu, czyli jakieś 200 lat temu. Ugoszczeni zostaliśmy wybornym jedzeniem oraz napitkami. Na przystawkę podano misy szynki wędzonej oraz sery owcze, a to wszystko zakrapiane przepyszną oliwą robiona na miejscu. Jednak nic nie jest w stanie przebić dania głównego, a mianowicie Peki. Tak się nazywa żeliwne naczynie, które wypełnia się różnego rodzaju mięsem i warzywami, przykrywa pokrywą i zakłada na nią obręcz. To wszystko zasypuje się żarem i piecze przez 2 – 3 godziny. Sekretem pyszności owego regionalnego dania jest sos, jaki powstaje podczas pieczenia. Peke robi się tez z ośmiornicy i ta wersja jest specjałem Chorwatów. Oczywiście nie mogło zabraknąć trunków z miejscowej piwniczki oraz słodkich przekąsek w postaci suszonych fig.
Przed południa spędzaliśmy na nurkowaniach bądź na zwiedzaniu wyspy, a popołudnia były przeznaczone na relaks i przyjmowanie witaminy D. Codziennie wypływaliśmy w inne miejsca, które zaskakiwały nas swoim pięknem, tajemniczością i ogromną przestrzenią. Wokół wyspy znajduje się wiele niezwykłych miejsc nurkowych, jednak jest takie jedno miejsce, które przyciąga nurków z całego świata. Kto kiedyś odwiedził wyspę, to zna słynną jaskinię o dwóch wejściach, stalaktytach i ławicach ryb w środku. Uczucie, jakie mnie ogarnęło, gdy podpłynęłam do krawędzi, można porównać do imprezy niespodzianki, ciemno i cicho aż tu nagle-fajerwerki. Pojawia się ogromna przestrzeń z kosmicznymi formacjami ściennymi, a pływające w koło ławice oraz stożkowe dno, stwarza wrażenie fatamorgany.
Jak można zakończyć wspaniały tydzień nurkowy? Oczywiście nurkowaniem nocnym wypływając na środek kanału łączącego wyspę Brac ze Splitem. Samo wypłynięcie w morze wieczorem jest spektakularne, kiedy po obu stronach horyzontu widzisz setki migających świateł, unoszącą się smugę ciepła nad taflą wody oraz lekką bryzę otulającą ciało. Czy można chcieć czegoś więcej? Tak, jak najbardziej-polujące ośmiornice pod wodą. Teatr pantomimy gdzie w rolach głównych występują bezkręgowce. Pływanie w rybach, a nie z rybami, ponieważ ich ilość przekraczała nasze wyobrażenie. Padające światło księżyca oświetlało podwodny świat do tego stopnia, że jeden z nurków wyłączył latarkę. Mimo starań, jakie poczyniłam, aby wam to wszystko zobrazować, trzeba w Chorwacji zanurkować w nocy, by doświadczyć, jak pięknie i magicznie może być pod wodą po zmroku.
Ostatnie dwa dni były gorące i leniwe, co tylko wzmocniło przekonanie, że można, a wręcz trzeba robić nic. Pluskanie się w morzu, skoki do wody nawet przez najmłodszych, bieganie po plaży i liczenie muszelek oraz zwykłe leniuchowanie na leżakach spowodowało, że cały wyjazd dopełnił się idealnie, a w ten ostatni dzień wspomnienia nabiorą mocy, bo będą musiały wystarczyć na dłużej. Pożegnalna kolacja też nie mogła być gdzie indziej jak na plaży i tam właśnie nasza trójka z Południa otrzymała licencje nurkowe. Witamy Was w tak zacnym gronie i pamiętajcie, że nie wolno Wam przestać nurkować. Bardzo dziękujemy całej naszej ekipie za fantastyczne towarzystwo, wspólne nurkowania i opowieści do białego chorwackiego rana. Przede wszystkim Grażynie i Jarkowi, którego doświadczenie, znajomość wyspy nad i pod wodą oraz jej historia jest nie oceniona, a opowieści przyciągające każdego słuchacza, niezapomniane i pozostaną w naszym duszach na zawsze.
Sprzątanie Mulicznego cz. II
Podczas majowego sprzątania jeziora Mulicznego, dyrektor Wigierskiego Parku Narodowego poprosił nas o spenetrowanie i posprzątanie tej części jeziora, na którym znajdował się kiedyś ośrodek wypoczynkowy. Wczoraj, w skromnym 5-osobowym składzie, spotkaliśmy się nad brzegiem Mulicznego. Ponieważ dojście do linii brzegowej w miejscu sprzątania jest dość utrudnione, potrzebowaliśmy bardziej skomplikowanego planu logistycznego. Do transportu części sprzętu nurkowego wykorzystaliśmy kanu Huberta. Lodka ma swoje ograniczenia wypornościowe a sprzęt trochę wazy, wiec Hubert z Miloszem pływali dwa razy z miejsca poprzedniego wejścia na obecne. Reszta naszej ekipy, czyli Łukasz, Emil i Jacek poszła brzegiem jeziora. Każdy z nas przygotował się na swój sposób, a chodzi tu o odpowiednie obuwie do tego typu eskapady. Dojście do miejsca nurkowania wymagało przedostania się przez mokradła. Jedni pokonywali je w jedynym słusznym obuwiu nurkowym, czyli w Crocsach, inni w obuwiu, które nie przepuszcza wody, a Emil zaskoczył wszystkich i szedł boso.
Po dotarciu na miejsce zbiorki szybko się ubraliśmy i weszliśmy do wody przy pomoście, a raczej tego, co z niego zostało. Pod wodą zaskoczenie, widoczności około 4 metrów i prawie brak śmieci. Podzieleni na 2 zespoły dość szybko pozbieraliśmy wszystkie nieczystości, jednak nasza drużyna nie miała zamiaru skończyć tak pięknie rozpoczętej akcji. Postanowiliśmy płynąć do miejsca, w którym zawsze nurkujemy i gdzie zostawiliśmy samochody, a w tym czasie Miłosz asekurował nas z łodzi.
Jezioro pokazało swoje inne oblicze niż dotychczas i zaskoczyło nas po raz kolejny. Dno jest z reguły muliste a tu niespodzianka, w niektórych miejscach są spore płaszczyzny pokryte dużą ilością kamieni, trochę przypomina to dno Hańczy. Po drodze spotkaliśmy kilka raków oraz stada małych okoni. Aż tu nagle zaczynają się pojawiać śmieci, czyli słoiki oraz butelki. Było ich sporo, wiec co chwilę musiał do nas podpływać Miłosz, abyśmy mogli opróżnić siatki. Po ponad 60 minutach dotarliśmy do brzegu, gdzie czekali na nas pracownicy parku z wielkimi workami.
Tym razem udało nam się zebrać prawie 3 worki śmieci, jedynym pocieszeniem jest fakt, że są to tylko pozostałości z czasów PRL-u, współczesnych śmieci brak. To chyba świadczy o tym, że mentalność ludzi powoli się zmienia to, że wrzucimy coś do wody, nie oznacza, że tego nie widać. Nadal będziemy współpracować z władzami WPN i sprzątać jeziora tego przepięknego parku.



